Kυπριακή Δημοκρατία 1960 – 2014: Υπάρχει ακόμα ελπίδα;

Το παρόν σημείωμα συγγράφεται με την ευκαιρία της 54ης επετείου της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και απευθύνεται σε όλους τους συντελεστές αλλά και τους επίδοξους ή υπό εκκόλαψη συντελεστές της καταστροφής του κυπριακού κράτους.

Σκοπός του σημειώματος αυτού δεν είναι να επιχειρήσει την ιστορική αναδρομή της πολυτάραχης ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας της περιόδου από την ανεξαρτησία μέχρι και σήμερα, γιατί το έργο αυτό αποτελεί ευθύνη των ιστορικών του μέλλοντος.

Στόχος μου είναι να καταδείξω πως το θλιβερό κατάντημα της προσφιλούς μας πατρίδας δεν οφείλεται μόνο στους εξωτερικούς εχθρούς της Κυπριακής Δημοκρατίας (Τούρκοι και σύμμαχοι / συνοδοιπόροι / πάτρωνές τους) αλλά και σε όσους κυβέρνησαν αυτό τον τόπο, είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο, είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση, τόσο στην περίοδο πριν από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή όσο και κατά τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι των ημερών μας.

Μέχρι το Μάρτιο του 2013, που σημάδεψε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την οικονομική κατάρρευση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η επίπλαστη ευμάρεια, ο εύκολος πλουτισμός, το ανώδυνο βόλεμα των ημετέρων και υμετέρων έκλεινε τα στόματα, νάρκωνε τις συνειδήσεις, νέκρωνε το πνεύμα και αποπυροδοτούσε τις αντιστάσεις του κυπριακού λαού που σχεδόν στο σύνολό του ζούσε μέσα σε λήθαργο. Η κατάρρευση του πρόσκαιρου και κάλπικου οικοδομήματος, που χτίστηκε μέσα στις ψευδαισθήσεις μας, κατέληξε στο τέλειο ξεγύμνωμα όλης της δημόσιας ζωής του τόπου μας. Αποκάλυψε τα λαμόγια, τους απατεώνες, τους καιροσκόπους, τους αδίστακτους, τις μετριότητες, τους ανεπαρκείς και ηλίθιους, που κατέλαβαν όλα τα πόστα της διαχείρισης αυτού του νεοσύστατου κράτους και δημιούργησαν ένα αόρατο συνδικάτο εξουσιαζόντων, που νέμονταν χωρίς κορεσμό όλο τον ψυχικό, πνευματικό και υλικό πλούτο αυτής της χώρας.

Είχαν δημιουργήσει, οι άφρονες, ένα αδιαπέραστο δίκτυο εξουσίας όπου η συναλλαγή, το αλληλοβόλεμα και η αλληλοϋποστήριξη, τους διαιώνιζαν σε όλα τα πόστα της πολιτικής, της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής του τόπου.

Ουδείς μέχρι των ημερών μας κλήθηκε να λογοδοτήσει στον λαό, και σπάνια το χέρι της Δικαιοσύνης υπήρξε αρκετά μακρύ και δυνατό για να τους αποκαλύψει και να τους τιμωρήσει. Αυτή η ατιμωρησία εξέθρεψε το θράσος τους και τους άφησε ανενόχλητους να περιφρονούν τους θεσμούς, να βιάζουν τις αξίες, να ασελγούν στους απλούς πολίτες και να μένουν πάντα ατιμώρητοι.

Μεγαλόσχημοι και περιώνυμοι, κυκλοφορούσαν με τα ακριβά τους κοστούμια και τις πολυτελείς λιμουζίνες τους ανάμεσά μας. Μας προκαλούσαν και μέναμε αδρανείς. Μας εξευτέλιζαν και τους θωπεύαμε. Μας ταπείνωναν και τους ανεχόμασταν.

Βιώσαμε πενήντα-τέσσερα συναπτά έτη «ελεύθερου δημοκρατικού βίου» μέσα από τα οποία χάσαμε την εθνική μας αξιοπρέπεια, την οικονομική μας αυτοτέλεια, τις αντοχές και τις αντιστάσεις μας.

Από κυρίαρχοι του κράτους μας καταντήσαμε υποτελείς της μειοψηφίας του 18%. Από περήφανοι νοικοκυραίοι καταντήσαμε επαίτες της Τρόικας. Από ανεξάρτητοι πολίτες καταντήσαμε ένας λαός απογοητευμένων, αποδυναμωμένων και εξαθλιωμένων απομειναριών μιας ολόκληρης ζωής κόπων, μόχθων και πάλης για ένα καλύτερο μέλλον.

Υπάρχει ακόμα ελπίδα;

Πριν ακόμα η ελπίδα πεθάνει τελευταία, οφείλουν πρωτίστως όλοι οι ηγέτες μας, σε οποιοδήποτε πόστο και ιεραρχία και αν ανήκουν, να ανανήψουν. Να παραμερίσουν τα πάθη, τις μικρότητες και τις αδυναμίες τους. Να χτίσουν την ενότητα του λαού μας πάνω στις δυνάμεις και όχι τις αδυναμίες μας. Να επιβάλουν το νόμο, την τάξη και τη δικαιοσύνη σε όλους τους εγκληματίες που οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή. Να επαναφέρουν το σεβασμό στις αρχές και τις αξίες που χαρακτηρίζουν μια ευνομούμενη σύγχρονη Δημοκρατία. Να αποτελέσουν οι ίδιοι με το παράδειγμά τους τα πρότυπα που θα εμπνεύσουν και θα καθοδηγήσουν το χειμαζόμενο λαό τους.

Διαφορετικά, θα αφήσουν την ελπίδα να πεθάνει, έστω και τελευταία.

Υ.Γ. Σε παρόμοιο άρθρο μου τον Οκτώβριο 2009 με την ευκαιρία της επετείου της ανεξαρτησίας μας κατέληγα στον εξής επίλογο:

«Η επέτειος της κυπριακής Ανεξαρτησίας δεν προσφέρεται ούτε για περηφάνια ούτε για πανηγυρισμούς. Η μέρα της Ανεξαρτησίας προσφέρεται μόνο για βαθιά περισυλλογή, για ειλικρινή περίσκεψη και για αμερόληπτη αυτογνωσία.

Για να μετρήσουμε τις πληγές μας, για να αντιμετωπίσουμε κατάματα τις πραγματικότητες, για να ιχνηλατήσουμε τον εθνικό, πνευματικό κοινωνικό και ηθικό ξεπεσμό μας και να προδιαγράψουμε μια καινούργια σωστική πορεία – αν δεν είναι ήδη πολύ αργά.

Τώρα είναι η ώρα να θέσουμε ενώπιον των ευθυνών τους τις λογής-λογής ηγεσίες μας για να πάψουν να χειρίζονται τη μοίρα και το μέλλον των παιδιών μας με εγωπάθεια, ελαφρύτητα, ερασιτεχνισμό, παντογνωστισμό, μικρότητα και μηδενισμό.

Η επέτειος της Ανεξαρτησίας μας ας σημάνει την πνευματική και ηθική επανάστασή μας. Ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχουν ρίξει οι βολεμένοι ηγήτορές μας και ας πάψουμε να είμαστε ποίμνιο αμνοεριφίων και λαός κολοβολεμένων ραγιάδων».

Αυτά έλεγα και έγραφα το 2009!

Αντρέας Μορφίτης, Αντιπρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥ.ΚΕ.Μ.)

The post Kυπριακή Δημοκρατία 1960 – 2014: Υπάρχει ακόμα ελπίδα; appeared first on hellasforce.

from hellasforce | Ανεξάρτητο Ειδησεογραφικό Δίκτυο http://ift.tt/1xyAEvA

via IFTTT