Η μάστιγα της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά συνεχώς ξεψυχάει

Περηφανευόμαστε για την δόξα των αρχαίων Ελλήνων. Για τον πολιτισμό τους. Για τις αρχές με τις οποίες ενέπνευσαν την ανθρωπότητα. Ωστόσο, η μάστιγα της διχόνοιας φαίνεται να έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Ακόμη και ο σοφός Αριστοτέλης συλλαμβάνεται να φάσκει και να αντιφάσκει. «Ξεχώρισε από παλιά το ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα», λέει τη μια. «Ζει –το ελληνικό έθνος- ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο», λέει την άλλη. Η απαλλαγή των Ελλήνων από την ηλιθιότητα είναι επομένως αμφισβητήσιμη, από την στιγμή που δεν αξιοποιούσαν την ενότητα.

Είναι τραγικό πώς οι Έλληνες, έχοντας βρεθεί έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους λαούς, εκτροχιάστηκαν από τις ράγες της προόδου. Είχαν την ευλογία να βιώσουν την αρετή της μόρφωσης, των γραμμάτων και των αξιών. Αυτό είναι το σπουδαιότερο φως. Αυτός είναι ο μοναδικός φάρος που μπορεί να καθοδηγήσει κάθε καράβι, μικρό ή μεγάλο, να πλεύσει σε οποιαδήποτε θάλασσα με ασφάλεια. Αποφεύγοντας ύφαλους και σκοπέλους. Και όμως, αντί με αυτό το ανίκητο όπλο να «κατακτήσουν» τον κόσμο, πέτυχαν διαμέσου των αιώνων να επιτρέψουν στον κόσμο να κατακτήσει την Ελλάδα. Ενίοτε για τις ίδιες αιτίες: Διχόνοια, εγωισμός, μικροψυχία. Θέτοντας τις ατομικές φιλοδοξίες υπεράνω της χώρας. Επιτρέποντας σε περαστικούς ανίκανους τυχοδιώκτες να σκοτώσουν τα όνειρα, να σβήσουν τις ελπίδες, να μηδενίσουν τις προοπτικές.

Ο σπουδαίος Μάριος Πλωρίτης, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε το 2004 (το θύμισε ο Ντίνος Ηλιάδης στο διαδίκτυο) περιγράφει με τον πλέον δεικτικό τρόπο την αιτία: «Δεν είναι τυχαίο που, στο πρώτο ελληνικό έπος, την Ιλιάδα, κυρίαρχη θεά αναδείχνεται η Έρις –μεταξύ Ελλήνων, βέβαια. Και η Έρις δεν είναι απλή φιλονικία, αντιγνωμία, αντιπαλότητα. Είναι η κακάσχημη κόρη της Νύχτας, που έχει παιδιά της τον Πόνο, τον Λιμό, τη Μάχη, τους Φόνους, τη Δυσνομία, την Άτη (συμφορά). Κι αν οι άλλοι ολύμπιοι θεοί πέθαναν, αυτή επιζεί και μας κατακυριεύει στους αιώνες…Αλλά δεν χρειάζεται ν’ ανατρέχουμε στη μυθολογία ή την αρχαία Ιστορία. Τα πιο κοντινά το μαρτυρούν». Είναι εκπληκτικό πώς και οι ξένοι είχαν διαγνώσει τη μάστιγα των Ελλήνων. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ με το περίφημο «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονο μας». Ενώ ο γάλλος συγγραφέας Εντμόντ Αμπού τον 19ο αιώνα αποφαίνεται: «Είναι καταπληκτικός αυτός ο μικρός ελληνικός λαός που εργάζεται και πετυχαίνει παντού, εκτός από την πατρίδα του».

Η αδυναμία της Ελλάδας να γεννήσει ηγέτες με όραμα, δύναμη ψυχής, ικανότητες, οδήγησε σε ένα ατελείωτο κατήφορο. Μια Ελλάδα επί ερειπίων. Που το μόνο που της απομένει είναι να αναζητά λίγο φως. Λίγη ελπίδα κάτω από τα ερείπια. Σκάβοντας σε κάποια Αμφίπολη. Προσδοκώντας εκεί να βρει λίγο οξυγόνο που θα της προσδώσει λίγη ζωή. «Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπεια. Και τα ερείπεια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος», έγραψε προφητικά ένα αιώνα πριν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Ένας άλλος σπουδαίος Έλληνας, ο Νίκος Καζαντζάκης υποδεικνύει: «Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα σου, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει». Οι σύγχρονοι Έλληνες, δυστυχώς, όχι μόνο δεν κατάφεραν να φτάσουν στο τρίτο χρέος, αλλά δεν πέτυχαν καν το πρώτο. Επέτρεψαν σε κάθε λογής πολιτικάντη να μονολογεί ασυνάρτητα, να σπερμολογεί, να λαϊκίζει ασύστολα. Κι έχασαν έτσι το χρόνο. Και την ουσία. Δικαίωσαν τον Σεφέρη: «Η Ελλάδα, η χώρα των παράλληλων μονολόγων»…

Οδύνη. Μόνο αυτό μπορεί να πλακώσει την ψυχή κάθε υγιώς σκεπτόμενου ανθρώπου, παρακολουθώντας την παρωδία πολιτικής που εξελίχτηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Με έναν πρωθυπουργό να ρισκάρει τις αμέτρητες θυσίες ενός ολόκληρου λαού, επιλέγοντας την οδό των εκλογών αντί τη συνετή πρόταση ενός συναινετικού υποψηφίου. Και το αντίπαλο δέος (και μόνο που θεωρείται εκ των αριθμών σαν τέτοιο είναι θλιβερό), ο τραγελαφικός Τσίπρας. Η πρώτη του δήλωση μετά την «επιτυχία» του να σύρει το κορμί του ελληνικού κράτους που ψυχομαχεί, στον γολγοθά της κάλπης, ήταν ότι την επόμενη των εκλογών «θα είναι παρελθόν τα μνημόνια της λιτότητας».

Και ο λαός; Έρμαιο του κάθε τυχάρπαστου λαϊκιστή. Συνειδητά όμως. Γιατί εδώ και δεκαετίες έχασε τον προσανατολισμό του. Επέλεξε την οδό του εύκολου κέρδους, της άνευ πόνου και κόπου ανέλιξης. Ευστόχως ο Νίκος Δήμου προειδοποιούσε πριν από δέκα χρόνια: «Ο Έλληνας όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστο) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη… Κι όμως, στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, τη μόνιμη πείνα και τη μία τέχνη: της ηθοποιίας. Οι Έλληνες, καταναλωτές ευτυχίας… Το όνειρο του Καραγκιόζη! Αλλά πόσο οδυνηρό το ξύπνημα…».

Οι Έλληνες συνεχίζουν τον οδυνηρό κατήφορο. Συντρίβονται στα απέραντα ερείπια που συναντούν στον ατελείωτο κατήφορο. Ψυχομαχούν, αλλά συνεχίζουν να ολισθαίνουν. Βρίσκονται μια ανάσα από τα τάρταρα. Στις 25 Ιανουαρίου φιλοδοξούν να τα «κατακτήσουν» κι αυτά…Εύστοχος ο ηθοποιός Δημήτρης Χορν: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει». Ακόμη πιο εύστοχος ο τεράστιος Νίκος Δήμου: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Μην απελπίζεστε: Ας προσπαθήσουμε λίγο ακόμα…»!!!

Γιώργος Καλλινίκου

The post Η μάστιγα της Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά συνεχώς ξεψυχάει appeared first on hellasforce.

from hellasforcehellasforce » | Ανεξάρτητο Ειδησεογραφικό Δίκτυο http://ift.tt/1y80wPJ

via IFTTT