Υπάρχουν 149 συν δύο λόγοι για τους οποίους όσοι ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ από τον καιρό των χαμηλών ποσοστών του δεν χώνεψαν και δεν πρόκειται να χωνέψουν τη σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ· ένα ιδιόκτητο κόμμα, σωβινιστικό στα όρια του
αλυτρωτισμού, συνωμοσιολογικό στα όρια ενός τραγελαφικού ανορθολογισμού και μισαλλόδοξο. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί λόγοι που όχι μόνο νομιμοποιούν την εναντίωση των αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στη σύμπλευση με τους δεξιότατους (και συγχρόνως επικίνδυνα αδέξιους) ΑΝΕΛ, αλλά την καθιστούν υποχρεωτική, υπήρχαν εξαρχής και ενισχύονται με κάθε μέρα κυβερνητικής δράσης ή αδράνειας. Και τούτο, επειδή σε ορισμένα θέματα την ατζέντα τη διαμορφώνει ο κ. Καμμένος. Παράδειγμα, ο λαϊκομιλιτέρ εορτασμός της 25ης Μαρτίου.
Με αφορμή την εθνική επέτειο ο κ. Καμμένος βρέθηκε και στις ΗΠΑ. Και φέρθηκε εκεί όχι ως υπουργός Εθνικής Αμυνας, όπως ορίζει το αξίωμά του, αλλά ως αυτόνομος πολιτικός πόλος. Ως οιονεί αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Πιθανότατα ενθουσιασμένος από την ανέλπιστη ευκαιρία που του χάρισε η Ιστορία να επισκεφθεί σαν στρατάρχης την πλανηταρχική υπερδύναμη, πρόσφερε στις ΗΠΑ τη συνεκμετάλλευση των ελληνικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου σε αναλογία 70 - 30 ή 80 - 20. Η γενναιοδωρία του ήρθε ίσως να αντιρροπήσει το μπλόκο στο εθιμικό ψήφισμα του αμερικανικού Κογκρέσου για την 25η Μαρτίου, που προκλήθηκε από άλλη αυτοσχεδιαστική πρωτοβουλία του: από τις εκβιαστικής χροιάς τόνου δηλώσεις του για μαζική χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, που θα εισβάλουν στην Ευρώπη για να υπονομεύσουν την ασφάλειά της. Και να την «εξισλαμίσουν» άραγε; Κανένα πολιτικό, νομικό ή συνταγματικό έρεισμα δεν διαθέτει η απλοχεριά του κ. Καμμένου. Δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα του υπουργείου Εθνικής Αμυνας τα πετρέλαια. Υπάρχουν άλλα, αρμόδια υπουργεία· αυτά οφείλουν να σχεδιάζουν, με την προϋπόθεση της σκέψης φυσικά. Υπάρχει πρωθυπουργός. Και, επιτέλους, υπάρχει η Βουλή, η οποία και αποφασίζει.
Ο υπόγειος πλούτος, απροσδιόριστος ακόμα (ένας θρύλος που μόλις τώρα αρχίζει να αποκτά υλική απόσταση), δεν είναι παιχνιδάκι για τη δημιουργία εντυπώσεων προς ενίσχυση του προφίλ όποιου υπουργού θα προλάβει να προσφέρει τη (ρητορική, τι άλλο) συνεκμετάλλευσή του στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα κ.ο.κ. Και δεν προσφέρεται για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής κυριολεκτικά του ποδαριού, μια και οι επίμαχες δηλώσεις έγιναν στο πόδι. Πρόκειται άραγε για «προσωπική γνώμη» του κ. Καμμένου; Δικαιούται βεβαίως να την έχει. Οπως όλοι οι υπουργοί. Πλην αυστηρώς στα όρια του ρόλου του ο καθένας. Διότι ουδείς δικαιούται να ξεχνάει ότι μετέχει σε συλλογικό όργανο και να διαπράττει το πολιτικό αμάρτημα της «εισπηδήσεως» σε ξένα οικόπεδα. Και κανένας, όσο νάρκισσος λάτρης του αυτοσχεδιασμού κι αν είναι, δεν δικαιούται να μετατρέπει αυθαίρετα τις προσωπικές του απόψεις σε δόγμα της κυβερνητικής πολιτικής, προσαρμόζοντάς τες μάλιστα στις προσδοκίες ή τις αξιώσεις του εκάστοτε ακροατηρίου του. Και τυπική παιδική ασθένεια να είναι αυτή η ερασιτεχνική παραγωγή θορύβου και σύγχυσης παρά πολιτικής, τη χρειάζεται τη θεραπεία της. Προτού γίνει χρόνια.
from kapistri.blogspot.com http://ift.tt/19G8PaJ
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου