Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ε. ε. ανέδειξαν στη χώρα μας, για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως, επειδή δεν κατόρθωσε να έχει την αυτοδυναμία στη Βουλή, συγκυβερνά με ένα κόμμα της συντηρητικής παράταξης. Το ιδεολογικό «μανιφέστο» του συγκεκριμένου αριστερού κόμματος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως και οι προεκλογικές του εξαγγελίες δείχνουν, ότι προβλέπονται βαθιές τομές και ριζικές αλλαγές, όχι μόνον στον οικονομικό τομέα, αλλά και στον κοινωνικό και στον εκκλησιαστικό, όσο φυσικά θα επιτρέψει το συντηρητικό κόμμα της συγκυβέρνησης των ΑΝ.ΕΛ.

Ίσως να απορήσουν μερικοί, πως συμβαίνει ένα Γραφείο Αιρέσεων, το οποίο κινείται στη θεματολογία των δημοσιεύσεών του μέσα σε συγκεκριμένα εκκλησιολογικά πλαίσια, να καταπιάνεται με ένα θέμα, που κατ’ αρχήν δεν φαίνεται να ανήκει στα πλαίσια αυτά. Όντως είναι αρχή μας, να μην πολιτικολογούμε μέσω των ανακοινώσεών μας και στην παρούσα ανακοίνωσή μας δεν πρόκειται να πολιτικολογήσουμε, αλλά θα καταθέσουμε μόνο κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις μας από καθαρά πνευματική και εκκλησιαστική σκοπιά, πάνω σε κάποιο δημοσίευμα στην εφημερίδα των Αθηνών «ΕΘΝΟΣ», (φυλ.10.2.2015), του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου και προέδρου του Ιδρύματος Τσάτσου κ. Ξενοφώντος Κοντιάδη με τίτλο: «Αριστερά χωρίς δικαιώματα;».

Ο συντάκτης εντοπίζει δύο όψεις της Αριστεράς προφανώς ως ιδεολογίας και ως πολιτικής πρακτικής: «Η πρώτη, που δοκιμάστηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, επικεντρώθηκε στην κατάργηση των ανισοτήτων, κατασκευάζοντας όμως απολυταρχικά κράτη και κλειστές πολιτικές τάξεις. Η δεύτερη αναπτύχθηκε στη Δύση, δίνει έμφαση στην αξία της ισότητας, χωρίς να παραμελεί την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την ενδυνάμωση των ατομικών ελευθεριών».

Το πρώτο που πρέπει εδώ εισαγωγικά να σημειώσουμε είναι, ότι οι βασικές ιδεολογικές αρχές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, (όπως και των άλλων ευρωπαϊκών Αριστερών παρατάξεων), έλκουν την καταγωγή τους στις αρχές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και του άθεου Ευρωπαϊκού Ουμανισμού. Έχουν όμως ενσωματώσει και πολλά στοιχεία από την σύγχρονη ιδεολογία της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και αναζητήσουμε τα ιδεολογικά θεμέλια, πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο ΕυρωπαϊκόςΔιαφωτισμός, θα διαπιστώσουμε,όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ότι είναι κατ’ ουσίαν δάνεια από τον Χριστιανισμό. Για παράδειγμα οι μεγάλες πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας, που αποτελούν βασικές ιδεολογικές αρχές,τόσο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, όσο και των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ανάγονται στον Χριστιανισμό και στην διδασκαλία του Ευαγγελίου. Μόνο που αυτές έχουν απογυμνωθεί από την χριστιανική τους προοπτική και έχουν ενταχθεί σε καθαρά ενδοκοσμικά πλαίσια και προοπτικές, για να υπηρετήσουν μια κοινωνία, στην οποία υπέρτατη αξία και έσχατο κριτήριο θα είναι ο άνθρωπος και όχι ο Θεάνθρωπος, η απόλαυση της παρούσης ζωής και όχι η προετοιμασία για τη μέλλουσα ζωή, την όποια αρνούνται. Πιο συγκεκριμένα, η ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου, η οποία είναι μια βασική και θεμελιώδης αρχή της Αριστεράς, συνιστά βασική και θεμελιώδη διδασκαλία της Εκκλησίας, διότι αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού δημιουργηθέντος ανθρώπου.

Βρίσκει όμως την πλήρη και τελεία καταξίωσή της με την απελευθέρωση του ανθρώπου από την δουλεία των παθών, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «εάν ουν ο Υιός υμάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιω.8,36). Επίσης η ισότητα όλων των ανθρώπων και η ανάγκη καταργήσεως κάθε διαφοράς εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως και φύλου αποτελούν διδασκαλίες, τις οποίες πρώτος ο Χριστιανισμός διεκήρυξε με ένα πρωτοποριακό τρόπο: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (Γαλ.3,28). Το ίδιο ισχύεικαι για την έννοια της δικαιοσύνης: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην», (Ματθ.5,6) και «Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν», (Ψαλμ.11,7). Αλλά και η έννοια της αναδιανομής και της δικαίας κατανομής του πλούτου, που αποτελεί βασικό δόγμα στην ιδεολογία της Αριστεράς, μέσα στους κόλπους του Χριστιανισμού βρήκε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας την πρακτική εφαρμογή της με την κοινοκτημοσύνη και τις λεγόμενες αγάπες των χριστιανών των αποστολικών χρόνων:«ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ήν αυτοίς άπαντα κοινά… Ουδέ γαρ ενδεής τις υπήρχεν εν αυτοίς», (Πραξ.4,32,34). Τέλος η έννοια της δημοκρατίας, η οποία βέβαια ήταν γνωστή από την προ Χριστού εποχή, βρίσκει και αυτή την πλήρη καταξίωσή της και πρακτική εφαρμογή της μέσα στην Εκκλησία με την καθιέρωση του Συνοδικού Θεσμού ως του μοναδικού θεσμού επιλύσεως των πάσης φύσεως εκκλησιαστικών ζητημάτων. Η εκλογή των επτά διακόνων από τον λαό, (Πραξ.6,1-7) και η Αποστολική Σύνοδος των Ιεροσολύμων, (Πραξ.15,1-21), αποτελούν κλασικά παραδείγματα.

Στη συνέχεια ο συντάκτης δίνει το «στίγμα» των επιδιώξεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς: «Αριστερά δεν σημαίνει, υπό την δεύτερη εκδοχή, μόνο υιοθέτηση μηχανισμών αναδιανομής πλούτου, αλλά αναγνώριση νέων δικαιωμάτων σε ομάδες του πληθυσμού, επανένταξη των κοινωνικά αποκλεισμένων, αντιμετώπιση της ξενοφοβίας, διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας, περιβαλλοντική προστασία, καταπολέμηση στερεοτύπων». Ακολούθως απαριθμεί κάποιες από τις «τολμηρές» εξαγγελίες του κυβερνώντος κόμματος, τις οποίες ωστόσο δεν μπορεί να υλοποιήσει, αφού «η επιλογή της συγκυβέρνησης με τους εθνολαϊκιστές ΑΝ.ΕΛ. της βαθειάς Δεξιάς προεξοφλεί τη συρρίκνωση των πρωτοβουλιών στο επίπεδο των δικαιωμάτων». Και ποια είναι αυτά τα «δικαιώματα»; Μεταξύ άλλων η «κατοχύρωση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, η χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών και η ενίσχυση της θρησκευτικής ελευθερίας». Στο παρά πάνω απόσπασμα ο συντάκτης παραθέτει ένα σύνολο θεμάτων, που το καθένα από αυτά οφείλει να αποτελέσει ξεχωριστή επιδίωξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φυσικά εμείς εδώ δεν πρόκειται να καταπιαστούμε με όλα αυτά τα θέματα, όχι μόνον διότι δεν είμαστε οι ειδικοί για να τα αναλύσουμε, αλλά και διότι είναι θέματα ευρύτατα, πάνω στα οποία ήδη υπάρχει μια πλούσια βιβλιογραφία. Θα περιοριστούμε μόνο να σχολιάσουμε ακροθιγώς μία από αυτές τις επιδιώξεις, την «κατοχύρωση του γάμου μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου».

Ο γάμος μεταξύ των ομοφυλοφίλων είναι ένα από τα δικαιώματα που διεκδικούν τα κινήματα των ομοφυλοφίλων, που και αυτά με την σειρά τους εντάσσονται στο γενικότερο παγκόσμιο κίνημα της Νέας Εποχής. Τα κινήματα αυτά δραστηριοποιούνται κυρίως στην Ευρώπη και στην Αμερική, έχουν όμως κάνει αισθητή την παρουσία τους εδώ και 10 χρόνια περίπου και στην Ελλάδα με παρελάσεις Υπερηφανείας, (Gay Pride), με φεστιβάλ και διακηρύξεις, με αιτήματα προς την πολιτεία για τα δικαιώματα των σεξουαλικών μειονοτήτων, για αναγνώριση και νομική κατοχύρωση του γάμου, η της ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων, υιοθεσίας παιδιών κ.λ.π. Τα κινήματα αυτά δεν υπερασπίζονται απλώς τα δικαιώματα των μελών τους, να ζουν σύμφωνα με την δική τους σεξουαλική επιλογή, αλλά έχουν θέσει ως στόχο την προβολή και επιβολή μίας νέας ιδεολογίας με κοινωνικές προεκτάσεις. Σύμφωνα με την ιδεολογία αυτή, η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί μια μορφή σεξουαλικής διαστροφής, μια αρρωστημένη παρά φύσιν κατάσταση, όπως διδάσκει η Εκκλησία και όπως αυτό εθεωρείτο αυτονόητο και από όλους αποδεκτό, ακόμη και από την Ιατρική και την Ψυχολογία πριν από 30-35 χρόνια, αλλά αποτελεί απλώς ένα διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, μια νόμιμη διαφορετικότητα.

Η διαφορετικότητα αυτή προβάλλεται ως φυσιολογικός τρόπος ζωής, ο οποίος οφείλει να γίνει αποδεκτός από την ευρύτερη κοινωνία και να θεσμοθετηθεί από την πολιτεία με κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, ανεξαρτήτως των συνεπειών πάνω στην ευρύτερη κοινωνία, (οικογένεια, σχολείο, δομές κοινωνικές κ.λπ). Επίσης σύμφωνα με την καινούργια ιδεολογία και νοοτροπία, κάθε αντίδραση και κριτική προς την σεξουαλική αυτή διαστροφή θεωρείται «ομοφοβία» και ρατσισμός, η οποία πρέπει να καταστέλλεται και να πατάσσεται μέσω του ποινικού δικαίου. Εδώ υπενθυμίζουμε την απόφαση –ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 4 Φεβρουαρίου 2014, η οποία καταγράφεται, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πολλών, ως ημέρα ντροπής στην νεώτερη ιστορία της Ευρώπης. Σύμφωνα με το ψήφισμα αυτό, το οποίο έχει τίτλο «Χάρτης πορείας της Ε.Ε. κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου», οι ομοφυλόφιλοι, λέσβιες, αμφιφυλόφιλοι κ.λ.π. αποκτούν ιδιαίτερα προνόμια. Πέραν του γενικού πλαισίου περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε ευρωπαίου πολίτη, με το ψήφισμα ζητείται η ιδιαίτερη μέριμνα για την «προαγωγή και προστασία της άσκησης όλων των ανθρώπινων δικαιωμάτων» από τις σεξουαλικές μειονότητες.

Το ψήφισμα επίσης όχι μόνον αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά ως μία φυσιολογική σεξουαλική επιλογή και όχι ως παρά φύσιν κατάσταση, αλλά ζητεί επί πλέον από τα κράτη – μέλη της «να δημιουργήσουν ειδικά προγράμματα για τη νεολαία και την εκπαίδευση», να διασφαλίζεται ο σεβασμός στις «παρελάσεις υπερηφανείας», (gaypride) και να καταπολεμηθούν ορισμένες μορφές και εκδηλώσεις ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου, δηλαδή να θεωρηθεί ως έγκλημα και ποινικό αδίκημα η κριτική για την ομοφυλοφιλία, με την αιτιολογία, ότι αποτελεί «πρακτική υποκίνησης μίσους για λόγους προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου». Ενώ δηλαδή απενοχοποιείται ή διαστροφή, συγχρόνως ενοχοποιούνται ως «ομοφοβικοί» και ρατσιστές και διώκονται ποινικώς, όσοι στιγματίζουν το πάθος ως μία παρά φύσιν κατάσταση, η οποία αποξενώνει τον άνθρωπο από τον Θεό και ακυρώνει τον αιώνιο προορισμό του, ανατρέποντας την ανθρώπινη οντολογία και φυσιολογία. Αυτό βέβαια αποτελεί, καθήκον και χρέος της ποιμαντικής αποστολής της Εκκλησίας. Ουσιαστικά με την απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρεμποδίζεται το έργο της Εκκλησίας και παραβιάζεται το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της εκφράσεως διαφορετικής γνώμης, πράγμα το οποίο αποτελεί την χειρότερη μορφή ρατσισμού. Και όλα αυτά εν ονόματι της δημοκρατίας και της υπερασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Σχέση των ομοφυλοφιλικών κινημάτων με την Νέα Εποχή.

Τα ομοφυλοφιλικά κινήματα έχουν μια πολύ βαθιά σχέσημε το γενικότερο κίνημα της Νέας Εποχής, διότι εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο των επιδιώξεών της και της «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», που προωθείται παγκοσμίως. Όπως επισημαίνουν ειδικοί ερευνητές, που ασχολήθηκαν σε βάθος με το φαινόμενο της Νέας Εποχής, η προβολή της ομοφυλοφιλίας συμβαδίζει άριστα με την προβολή του αποκρυφισμού και της μαγείας, που αποτελούν την πνευματική μήτρα της Νέας Εποχής. Η εξήγηση της παράλληλης προβολής και διαφήμισης είναι εύκολη, αφού και τα δύο αυτά μεγέθη, (ομοφυλοφιλία και Νέα Εποχή), στοχεύουν στην ανατροπή της Χριστιανικής Ηθικής και στην ανοικοδόμηση του νέου μοντέλου, της αντίστροφης ηθικής, που αποτελεί την ηθική της Νέας Εποχής. Όπως είναι γνωστό, οι σχεδιαστές της Νέας Εποχής επιδιώκουν εδώ και αιώνες τώρα, να δημιουργήσουν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, που απαιτούνται για την ανάδειξη μιας παγκόσμιας κυβερνήσεως με ένα παγκόσμιο ηγέτη, ενός πλανητάρχη που θα λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Για να επιτύχουν αυτό τον στόχο, δεν θέλουν κοινωνία ρωμαλέα με κοινωνική συνοχή, κοινωνία που θα διαπνέεται από τις ηθικές αρχές και αξίες του Ευαγγελίου και από την αγάπη προς την πατρίδα. Δεν θέλουν ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες, αλλά άβουλα όντα, ανθρώπους ρομπότ, απογυμνωμένους από κάθε έννοια αρετής, ανδρείας και ηρωισμού, ανθρώπους που θα εκτελούν πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις τις εντολές, που θα δέχονται άνωθεν. Η προφητική ταινία «MATRIX» καταδεικνύει το νέο κοσμοείδωλο. Θέλουν να διαμορφώσουν μια κοινωνία ανθρώπων υποδουλωμένων στο χρήμα, στις ηδονές, στα ναρκωτικά και σε κάθε είδους σεξουαλική διαστροφή, όπως η ομοφυλοφιλία. Και αυτό το κάνουν, διότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι άνθρωποι χωρίς ρίζες, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς ηθική προσωπικότητα και ηθικές αντιστάσεις απέναντι στο πολύμορφο κακό, στη διαφθορά και στη διαστροφή, είναι ένα άμορφο υλικό, μια μάζα εύκολα χειραγωγήσιμη και διαχειρίσιμη από τούς πονηρούς συνωμότες της Νέας Εποχής.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας σχετικά με το πάθος της Ομοφυλοφιλίας.

Όπως είναι γνωστό από την βιβλική διήγηση της Γενέσεως οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός αποτελούν μεταπτωτικό φαινόμενο. Ο «Αδάμ έγνω Εύαν την γυναίκα αυτού» (Γεν.4,1), αφού πλέον παρέβη την εντολή του Θεού και εξεβλήθη του παραδείσου. Υιοθετούνται δε από τον Θεό οι σχέσεις αυτές ως οι μόνες κατά φύσιν ανθρώπινες σχέσεις, μέσα στους όρους της οικονομίας του Θεού και ως αντίδοτο τρόπον τινά του βιολογικού θανάτου, που ήταν αποτέλεσμα του πνευματικού θανάτου εξ αιτίας της αμαρτίας. Είναι προφανές λοιπόν, ότι οι σεξουαλικές σχέσεις ανδρός με άλλον άνδρα, ή γυναικός με άλλη γυναίκα αποτελούν μία παρά φύσιν κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής, ξένο και άγνωστο όχι μόνο στο αρχικό σχέδιο της δημιουργίας του ανθρώπου, αλλά και στο σχέδιο της οικονομίας του Θεού, μετά δηλαδή την πτώση των πρωτοπλάστων, αφού με μια τέτοιου είδους σχέση είναι αδύνατη η αναπαραγωγή του ανθρωπίνου γένους. Τούτο μαρτυρεί πέραν των άλλων η ίδια η οντολογία της κατασκευής του ανθρώπου. Η κατασκευή δηλαδή υπό του Θεού των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός αποτελούν τρόπον τινά ένα οδοδείκτη, που μας δείχνει ποιά είναι η κατά φύσιν σχέση και ποιά η παρά φύσιν. Χρειάζεται άραγε κανείς να επιχειρηματολογήσει και να φιλοσοφήσει για να αποφανθεί περί του φυσιολογικού και του αφύσικου; Κι όμως πολλοί δήθεν κουλτουριάρηδες και ψευδοπροοδευτικοί της Αριστεράς καμώνονται πως δεν το βλέπουν. Με την κοινωνική λοιπόν αποδοχή και τη νομική θεσμοθέτηση της σεξουαλικής αυτής διαστροφής, ουσιαστικά ο άνθρωπος, η πολιτεία και η κοινωνία εναντιώνεται στον Θεό, εναντιώνεται στην ίδια την φύση του και στους φυσικούς και πνευματικούς νόμους, που ο Θεός έθεσε για να λειτουργούν μέσα σε ορισμένα πλαίσια και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

Δείγμα της αποστροφής του Θεού προς το βδελυκτό αυτό πάθος είναι η καταστροφή του αρχαίου κόσμου με τον κατακλυσμό του Νώε. Το ίδιο αυτό πάθος υπήρξε η αιτία της καταστροφής των δύο αρχαίων πόλεων των Σοδόμων και των Γομόρρων. Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος στιγματίζει με τα μελανότερα χρώματα στις επιστολές του την σεξουαλική αυτή διαστροφή: «αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ.1,26-28). Δηλαδή: Οι γυναίκες άλλαξαν την φυσική σχέση και χρήση με την παρά φύσιν και εξευτελίσθηκαν με ακατονόμαστες ασέλγειες. Κατά παρόμοιο τρόπο και οι άνδρες άφησαν την φυσική σχέση και χρήση της γυναικός και κάηκαν από την ασυγκράτητη φλόγα της επιθυμίας μεταξύ τους, διαπράττοντες άρρενες με άρρενες απαράδεκτες και άτιμες πράξεις. Στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή προσθέτει: «μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε πλεονέκται, ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α΄Κορ.6,9-11).

Ο μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σχετικά με το πάθος αυτό: «Πάντα μεν ουν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά των αρρένων μανία». Όλα τα πάθη είναι άτιμα, πάνω από όλα όμως άτιμο, ατιμότατο, είναι η ομοφυλοφιλία. Και συνεχίζει: Οποιοδήποτε αμάρτημα και αν αναφέρεις, δεν είναι ίσο με αυτήν την παρανομία, η οποία ανατρέπει όχι μόνο τους θετούς ανθρώπινους νόμους αλλά και τους νόμους της φύσεως: «Και όπερ αν είποις αμάρτημα, ουδέν ίσον ερείς της παρανομίας ταύτης… Ου γαρ οι θετοί μόνον, αλλά και αυτοί οι της φύσεως ανατρέπονται νόμοι». Σε άλλο σημείο ονομάζει την ομοφυλοφιλία «κολοφώνα των κακών και κεφάλαιον της συμφοράς». Επίσης ένας άλλος Πατέρας της Εκκλησίας, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, γράφει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο βρωμερό και ακάθαρτο από αυτήν την αμαρτία: «Ουδέν γαρ αληθώς μυσαρώτερον η ακαθαρτώτερον των ούτω πορνευομένων τε και πορνευόντων». Ο Μέγας Βασίλειος στον Ζ΄ Κανόνα του συγκαταριθμεί τους ομοφυλοφίλους με τους κτηνοβάτες, τους φονείς, τους φαρμακούς, τους μοιχούς και τους ειδωλολάτρες.

Προβάλλουν κάποιοι τον ισχυρισμό, πως η προσωπική ζωή του καθενός είναι απαραβίαστη και κατά συνέπεια το σώμα του καθενός του ανήκει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Ωστόσο τέτοιου είδους ισχυρισμούς μπορούν να προβάλλουν μόνον άθεοι και άπιστοι, ή οπαδοί άλλων θρησκευμάτων, που δεν είναι βαπτισμένοι και δεν αποτελούν μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σ’ όλους αυτούς ο Θεός σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς των και τις όποιες επιλογές τους και τους αφήνει να ζήσουν σύμφωνα με τις επιθυμίες και τα θελήματά τους, διότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα ιδική του, δηλαδή ελεύθερο. Σε όσους όμως είναι βαπτισμένοι, υπάρχει ο σαφής περιορισμός του θείου Παύλου: «Πάντα μοι έξεστι, αλλ’ ου πάντα συμφέροι μοι» (Α΄Κορ.6,12), διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας το ανθρώπινο σώμα ως δημιούργημα του Θεού, ως ναός του Αγίου Πνεύματος, (Β΄Κορ.6,16), αλλά και ως μέλος του Σώματος του Χριστού, (Α΄Κορ.6,15), δεν ανήκει στους εαυτούς μας, αλλά στον Χριστό: «Ουκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής», (Α΄ Κορ.6,19-20). Και επομένως δεν μπορούμε, να το χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε και να το παραδίνουμε στην ασέλγεια και στην φθορά της αμαρτίας. Διαφορετικά θα υποστεί τις συνέπειες, σύμφωνα με τον λόγο του απ. Παύλου «ει τις τον ναόν του Θεού φθείρει φθερεί τούτον ο Θεός, ο γαρ ναός του Θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς», (Α΄Κορ.3,18). Μόνον μέσα στον ευλογημένο από τον Θεό γάμο, ως ερωτική σχέση άρρενος και θήλεος και την εξ’ αυτής συνδημιουργία μετά του Θεού δια της τεκνογονίας, ή στην ευλογημένη από τον Θεό κατάσταση της Παρθενίας, στην οποία όμως υπάρχει άλλου είδους πνευματικός γάμος, ο γάμος με τον επουράνιο νυμφίο Χριστό, βρίσκει ο άνθρωπος την εν Χριστώ ολοκλήρωση και θέωσή του και εν τέλει την σωτηρία του.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από την διάδοση και εξάπλωση αυτής της μάστιγος στη χώρα μας.

Το ότι η σεξουαλική αυτή διαστροφή πλήττει καίρια τον θεσμό της οικογένειας μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Όπως είναι γνωστό η οικογένεια αποτελεί το θεμελιώδες κύτταρο της κοινωνίας. Είναι η ίδια η κοινωνία σε σμικρογραφία. Όταν λοιπόν έχουμε υγιείς οικογένειες, έχουμε υγιές κοινωνικό σύνολο και αντίστροφα. Μεγάλοι παιδαγωγοί και ψυχολόγοι επισημαίνουν, ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αναντικατάστατος για την ομαλή πνευματική και ψυχική ανάπτυξη και ανατροφή του παιδιού και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από έναν άνδρα, όπως αυτό συμβαίνει σε μια ομοφυλοφιλική σχέση γάμου, όπως επίσης και το αντίστροφο. Ο ρόλος του πατέρα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από μια γυναίκα, όπως αυτό συμβαίνει με τον γάμο μεταξύ λεσβίων γυναικών. Και τούτο, διότι πέραν των άλλων, ο ψυχικός κόσμος της γυναίκας είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν του ανδρός, έτσι ώστε οι δύο ψυχικοί κόσμοι να αλληλοσυμπληρώνονται και να δημιουργούν την ιδανική οικογενειακή ατμόσφαιρα, η οποία είναι τελείως απαραίτητη για την ομαλή ψυχική και σωματική ανάπτυξη του παιδιού.

Η στοργή της μητέρας προς το παιδί, λέγουν οι παιδαγωγοί, είναι τόσο αναγκαία, όσο και η τροφή, ιδίως κατά τα πρώτα έτη της ζωής του. Όπως η στέρηση της τροφής εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, έτσι και η απουσία της μητρικής στοργής, φέρνει το παιδί σε ψυχικό μαρασμό, ο οποίος αντανακλά και στη σωματική του ανάπτυξη. Κάθε παιδί από τις πρώτες ημέρες της ζωής του έχει ισχυρό πόθο για τρυφερότητα και εξωτερίκευση της μητρικής αγάπης. Γι’ αυτό και διάφοροι επιστήμονες, από διαφορετική σκοπιά ο καθένας, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι η μητρική αγάπη είναι αναντικατάστατη. Επίσης ο πατέρας έχει να παίξει ένα σπουδαιότατο και πολυδιάστατο ρόλο μέσα στο χώρο της οικογένειας. Ο νέος βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα το πρότυπό του, το ιδεώδες του. Αγαπάει τον πατέρα του σαν βοηθό και ήρωά του. Είναι το πρόσωπο που υπερέχει, που ενσαρκώνει την δύναμη και την σοφία, κοντά στο οποίο η μητέρα νιώθει σωματική και ψυχική πληρότητα και παράλληλα εξασφαλίζει στο παιδί την απαραίτητη για την ανάπτυξή του κοινωνική ασφάλεια. Είναι το πρόσωπο, που στηρίζει το κύρος της μητέρας στο έργο της αγωγής του παιδιού. Είναι λοιπόν ολοφάνερο ότι επειδή στις ομόφυλες σχέσεις γάμου δεν υπάρχουν οι παρά πάνω προϋποθέσεις, δεν μπορούν να προέλθουν υγιείς ψυχικά και ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Πέραν αυτού οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων, ως αποτελούντες φοβερότατη αμαρτία, δεν έχουν την ευλογία της Εκκλησίας, στερούνται την ευλογία του μυστηρίου του γάμου και της Χάριτος του Θεού και γι’ αυτό δεν ευδοκιμούν. Σύμφωνα με μια στατιστική μελέτη στις Η.Π.Α. ανάμεσα σε άτομα πού σύχναζαν σε χώρους διασκέδασης ομοφυλοφίλων το 72% των ομοφυλοφίλων ανδρών ανέφεραν πάνω από 100 ερωτικούς συντρόφους, το 41% πάνω από 500 και το 27% πάνω από 1000! Ενώ το 74% ανέφερε ότι οι περισσότεροι από τούς μισούς ερωτικοί σύντροφοι, τους ήταν άγνωστοι. Τα παρά πάνω στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι οι σχέσεις αυτές είναι ως επί το πλείστον πρόσκαιρες και εφήμερες, αποβλέπουν κυρίως σε μια πρόσκαιρη φαντασιακή ικανοποίηση, δεν αντέχουν στο χρόνο, εύκολα διαλύονται και καταλήγουν στο «διαζύγιο», ακριβώς γιατί δεν έχουν την ευλογία του Θεού.

Πέραν αυτού οι ομόφυλες σχέσεις «γάμου», πλήττουν καίρια την τεκνογονία και οξύνουν το δημογραφικό πρόβλημα, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Έρχονται δε σε ευθεία αντίθεση με το Ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 21, παράγραφος 1, προβλέπει ότι: «η οικογένεια είναι το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους». Ωστόσο «γάμος» μεταξύ προσώπων του αυτού φύλου και «συντήρησις» του Έθνους είναι έννοιες αντιφατικές μεταξύ τους. Ειδικοί επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα επισημαίνουν, ότι ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα έχει κατέβει στο (1-1,3). Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτόν τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια. Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Επομένως ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική είναι πάρα πολύ περιορισμένος.

Αν τώρα το οξύ δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας συνδυασθεί με το εξ’ ίσου οξύ και μεγάλο πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως, τότε αντιλαμβάνεται κανείς, ότι το όλο πρόβλημα παίρνει τις διαστάσεις μιας εθνικής τραγωδίας. Δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα μας τα τελευταία 40 χρόνια, από την πτώση της χούντας και εντεύθεν, κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο δεν έλαβαν μέχρι σήμερα. Δεν γνωρίζουμε ποιά στάση θα κρατήσει η νέα κυβέρνηση της αριστεράς απέναντι στο ζήτημα αυτό. Αν δηλαδή θαενθαρρύνει τις ελληνικές οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα, και θα λάβει τα αναγκαία μέτρα για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως, ή θα κάνει το εντελώς αντίθετο, κωφεύοντας και να αδιαφορώντας απέναντι σ’ όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση.

Τι λέγει η Ιατρική επιστήμη και η Ψυχολογία σχετικά με την σεξουαλική αυτή διαστροφή.

Έγκυρες επιστημονικές μελέτες διαφόρων ψυχιάτρων επιστημόνων δηλώνουν ξεκάθαρα σε ψυχιατρικά εγχειρίδιά τους, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι το έμφυτο, ή έστω κληρονομικό, (δεν υπάρχει δηλαδή ειδικό γονίδιο ομοφυλοφιλίας), αλλά ότι είναι μια επίκτητη σεξουαλική επιλογή, ένας επίκτητος σεξουαλικός προσανατολισμός, με την έννοια ότι αποκτάται κατά την διάρκεια της ζωής, και δεν προέρχεται από φυσική, ή και γενετική προδιάθεση. Όταν ο διάσημος ερευνητής του «γκέι γονιδίου» Dean Hamer ρωτήθηκε εάν η ομοφυλοφιλία οφείλεται αποκλειστικά στη βιολογία, η απάντησή του ήταν: «Ξεκάθαρα όχι». Η Ελληνίδα ψυχίατρος κ. Καλλιόπη Προκοπάκη σε σχετική μελέτη της αναφέρει ότι «μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπιστεί κάποιος βιολογικός παράγοντας (ορμονικός, ανατομικός, χημικός, γεννητικός), που να προκαλεί άμεσα, ή έμμεσα την ομοφυλοφιλία… Η ομοφυλοφιλία παγιώνεται ως σταθερή επιλογή συνήθως μετά το τέλος της εφηβείας». Σημαντικό ρόλο στην παγίωση αυτή παίζουν εξωτερικοί παράγοντες, που προέρχονται από το κοινωνικό περιβάλλον, από τα μηνύματα τα οποία δέχονται οι νέοι από τα ΜΜΕ, ότι δήθεν η ομοφυλοφιλία είναι μια φυσιολογική σεξουαλική επιλογή, από τις φιλίες και τις συναναστροφές των, από την έμφυτη τάση και επιθυμία των νέων να δοκιμάσουν τα πάντα, όπως επίσης και σε καταστάσεις, στις οποίες υπάρχει μακροχρόνια έλλειψη του αντιθέτου φύλου.

Επίσης σχετικά με το ερώτημα αν η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την ψυχιατρική επιστήμη ως ψυχιατρική νόσος, η κ. Καλλιόπη Προκοπάκη στην ίδια αυτή μελέτη της αναφέρει, ότι «η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ως ψυχιατρική διαταραχή, (κοινωνιοπαθητική διαταραχή προσωπικότητας), στην πρώτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχιατρικών Διαταραχών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, το 1952». Στη συνέχεια, «από την δεκαετία του 1980, σταδιακά “αποϊατρικοποιήθηκε”, καθώς ο χαρακτηρισμός της ως “νόσου” θεωρήθηκε από τα ομοφυλοφιλικά κινήματα ως νέο στίγμα». «To 1992 η κατηγορία “ομοφυλοφιλία” αφαιρείται και από την Διεθνή Ταξινόμηση των Ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO)…. Η διεθνής σύγχρονη προσπάθεια νομιμοποίησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής πρακτικής δεν βασίζεται σε επιστημονικά ιατρικά δεδομένα, αλλά σε “φιλοσοφικά – κοινωνικά” δεδομένα και ισχυρές πολιτικές πιέσεις. Τα αποτελέσματα της θεώρησης της ομοφυλοφιλίας ως φυσιολογικής και ισότιμης συμπεριφοράς και η νομοθέτηση πρακτικών όπως ο “γάμος” μεταξύ ομοφυλοφίλων και η δυνατότητα υιοθέτησης παιδιών μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες στην δομή της κοινωνίας και στις ανθρώπινες σχέσεις». Παρά το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται πλέον ως ψυχιατρική διαταραχή, ωστόσο πολλές πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει, ότι «οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζουν πολύ συχνότερα κατάθλιψη, απόπειρες αυτοκτονίας, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, διαταραχή διαγωγής, χρήση ουσιών και αλκοολισμό».

Επίσης «οι ομοφυλόφιλοι άνδρες παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάσουν σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, όπως σύφιλη, γονόρροια, ηπατίτιδα B και C, έρπητα γεννητικών οργάνων και AIDS, καθώς και ορισμένους τύπους καρκινωμάτων. Οι πρώτες περιπτώσεις AIDS αναφέρθηκαν το 1981 σε νέους άνδρες ομοφυλοφίλους»

Περαίνοντες, διαβλέπουμε δυστυχώς, ότι η ελληνική Αριστερά και φυσικά η νέα κυβέρνηση, δεν έχει ερευνήσει και δεν έχει αξιολογήσει όσο πρέπει τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την ελληνικό λαό και την ίδια την εθνική μας υπόσταση η προώθηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων και η νομική θεσμοθέτηση του «γάμου» μεταξύ αυτών. Δεν έχει συνειδητοποιήσει, ότι πάνω από τα ατομικά δικαιώματα και τις «ατομικές ελευθερίες» των όποιων μειονοτήτων, βρίσκονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες της πλειοψηφίας και το κοινό συμφέρον του Ελληνικού Λαού. Φαίνεται επίσης, ότι δεν έχει κατανοήσει την μακραίωνη Ελληνορθόδοξη Παράδοση, με την οποία είναι δεμένη με άρρηκτους δεσμούς η Ελληνική Κοινωνία. Γενικότερα οι επιδιώξειςτης, όπως αυτές καταγράφονται από τον συντάκτη, δείχνουν ότι δεν αποσκοπούν στις πραγματικές ανάγκες και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αλλά στην υλοποίηση των στόχων της Νέας Εποχής.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των παραθρησκειών.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 26η Φεβρουαρίου 2015

The post Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ appeared first on hellasforce.

from hellasforcehellasforce » | Ανεξάρτητο Ειδησεογραφικό Δίκτυο http://ift.tt/1DdLJQJ

via IFTTT