Η Χριστίνα Γαλανοπούλου δεν οδηγεί. Κι ακόμη και στο τρένο ακούει για τον Γιάνη Βαρουφάκη. Κι όταν η συζήτηση γίνεται από 20χρονα, σίγουρα κάτι άλλαξε.
Πριν από ενάμιση μήνα, αν άκουγες 20χρονο στο τρένο να ανακατεύει στην (όποια) κουβέντα του το όνομα ενός υπουργού, θα σκεφτόσουν (συγνώμη, κιόλας) ή ότι είναι «βύσμα» ή ότι το ‘καψε διαβάζοντας για την εξεταστική.
Πλέον, το όνομα του Γιάνη Βαρουφάκη είναι παντού. Όσο τα 20χρονα ενθουσιάζονται με το στιλ του, οι ευρωπαϊκές εφημερίδες τον αγαπούν ή τον μισούν – αναλόγως τα κέφια και τα θεσμικά ντέφια που τους βαράνε – και κάθε του γκριμάτσα γίνεται αφορμή για αφιερώματα, αναλύσεις, πορτρέτα.
Γενικώς, για πρώτη φορά, Τύπος και πολίτες «ψάχνονται» μ’ έναν τύπο από την Ελλάδα που είναι πολιτικός – για δες…- και ασχολούνται μαζί του με όρους και τρόπους, οι οποίοι συνηθίζονται, όταν «ξεσκονίζονται» celebrities πρώτου μεγέθους και πάντως όχι ένας υπουργός, και μάλιστα… Οικονομικών.
Τι έχει συμβεί, λοιπόν; Μπαίνω σπίτι, Παρασκευή βράδυ, ξυλιασμένη και ακούω τη μάνα μου να ξεσπά σε οπαδικές ιαχές σε κάθε του άνω τελεία. «Μιλάει ο Βαρουφάκης στο Eurogroup», με ενημερώνει με μάτι που γυαλίζει και δε σηκώνει αστεία.
Τον διάβαζα, όχι με μεγάλη πίστη η αλήθεια είναι, προ υπουργοποίησης, αλλά την αμαρτία μου θα την πω: δε νομίζω ότι είναι sex appeal που προσπαθούν να του αποδώσουν, ούτε η ανυπαρξία γραβάτας ούτε το αγέρωχο ύφος που (μας) είχε λείψει από το πολιτικό προσκήνιο κάτι 20ετίες τώρα.
Προσπαθώντας να καταλάβω τη μανία που ξεσηκώνει με κάθε του ατάκα, θυμήθηκα το περίφημο «4Α», για το οποίο μιλούσε ένας καθηγητής μας κάποτε στο Πανεπιστήμιο, όταν αναφερόταν στον γοητευτικό αριστούχο της σχολής. «Ακρίβεια – ασφάλεια – άνεση – απόσταση».
Ο τύπος ήταν ακριβής μέχρι τρέλας. Δεν έβγαινε ποτέ – μα, ποτέ – εκτός θέματος.
Όταν μιλούσε, σου ενέπνεε μια ασφάλεια, μια σιγουριά. Ότι όλα θα πάνε καλά. Κι ότι, και να μην πάνε, τουλάχιστον θα το παλέψει.
Κι είχε μια άνεση με όλο αυτό. Σου εξηγούσε χαμογελαστός το πιο γκαγκά, το πιο δύσκολο, το πιο περίπλοκο πράγμα, έτσι, στην ανετίλα, στο «έλα, το ΄χεις, το καταλαβαίνεις κι εσύ, μπορείς!».
Αλλά, με απόσταση, τύπου «φίλε μου, μη μου έρχεσαι πολύ κοντά, μη μου γίνεις αγενής, γιατί θ’ αγριέψω»…
Τον κοίταγα προχθές – τον Βαρουφάκη, όχι τον συμφοιτητή – και σκεφτόμουν (ανεξαρτήτως των όσων γράφτηκαν περί«κωλοτούμπας») ότι άθελα του ήταν μια εκδίκηση για όλους εκείνους τους τρομερούς τύπους που ήταν και ωραίοι και «γραμματιζούμενοι», αλλά με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους «κατάπιε» το σύστημα και τους ξέμαθε να λένε «όχι».
Ή να λένε: «θα κάνω εγώ την ίδια δήλωση στα αγγλικά, γιατί δεν εμπιστεύομαι τους μεταφραστές» (πόσο φάπα – δήλωση, δηλαδή; Περίμενα ν’ ακούσω το «κλατς»…).
Σκεφτόμουν, ακόμη, (πάλι, ανεξαρτήτως έκβασης) ότι είναι ο πρώτος υπουργός Οικονομικών – που το πας αυτό; - που δεν έμοιαζε με στραβοχυμένο, πειθήνιο «κουλουράκι», όπως τόσα που μας εκπροσώπησαν κατά καιρούς στις Βρυξέλλες, πάντα νταηλίδικα «εντός», στην πλάτη μας, δηλαδή και «φρόνιμα» εκεί στα εξωτερικά.
Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα «μαθημάτων αποπλάνησης» της κοινής γνώμης όλο αυτό. Πρέπει να το ‘χει κι η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες. Δεν έχω ιδέα, αν ο άνθρωπος κέρδισε τη μάχη, τον πόλεμο, τις εντυπώσεις.
Ξέρω σίγουρα, ότι μέσα σε έναν μήνα, όλο το προηγούμενο πολιτικό σκηνικό της γραβάτας, της σφαλιάρας και της Mercedes φαίνεται τόσο απολιθωμένο, που ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει (κι αυτός και όλη η νέα κυβέρνηση), τουλάχιστον θα δυσκολέψει τον (όποιο) επόμενο να τον πάρουν στα σοβαρά, ειδικά τα 20χρονα.
Πρόοδο δεν το λες ακριβώς – σχεδόν 300 δις χρωστάμε… -, αλλά είναι ένα βήμα. Που θα ‘λεγε κι ο κύριος Βαρουφάκης. Μέχρι την άλλη Τρίτη, baby steps για ν” αντέξουμε.
Πηγή: http://joytv.gr
from kapistri.blogspot.com http://ift.tt/185fk67
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου