ΦΕΛΝΙΚΟΣ στο matrix24.gr
Λογικά, το σημερινό μου άρθρο θα έπρεπε να ήταν είτε για τον εκλιπόντα Κωνσταντίνο Μητσοτάκη είτε για το Γιούρογκρουπ της 15ης Ιουνίου και τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο κλείσιμο της...αξιολόγησης και τη διευθέτηση του χρέους.
Για το Γιούρογκρουπ και το τι κάνουν ή δεν κάνουν Τσίπρας και Τσακαλώτος έχουμε μπροστά μας 15 μέρες για να γράφουμε και επιπροσθέτως δεν θα ήταν και φρόνιμο να προτρέξω όταν δεν γνωρίζουμε τις αποφάσεις που θα ληφθούν σήμερα στη Φρανκφούρτη στην έδρα του Μάριο Ντράγκι.
Για τον επίτιμο πρόεδρο της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργό έχουν γραφτεί τόσα πολλά, ακόμη και υπερβολές, και από τόσους πολλούς, που η δική μου γνώμη δεν θα προσέθετε κάτι το συγκλονιστικό. Μένω λοιπόν στο χθεσινό μου Πιττάκιον, στο οποίο ομολογείται ότι ο μεταστάς δεν ήταν ένας συνηθισμένος και τυχαίος άνθρωπος. Ήταν ξεχωριστός και ο τελευταίος από τη γενιά των πολιτικών που διαμόρφωσαν τη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Αφού δεν θα γράψω για το Γιούρογκρουπ των Τσίπρα - Τσακαλώτου και την αποδημία Μητσοτάκη -και επειδή τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν τα φαινόμενα του μεταμορφισμού στον πολιτικό και δημόσιο βίο των Ελλήνων- αποφάσισα να γράψω μια ωραία ιστορία, του Ματσόουρεκ, για τους χαμαιλέοντες. Εκτός από πρωτότυπη, είναι, νομίζω, και διδακτική. Πρωτίστως διδακτική. Και ταιριάζει σε πολλούς, όπως και οι ίδιοι θα αναγνωρίσετε. Πάντως, και για να μην γίνει καμμία παρεξήγηση: Προς Θεού δεν αφορά τον τεθνεότα Μητσοτάκη. Σε καμμία περίπτωση. Ας ξεκινήσουμε όμως την ιστορία μας...
Τα παιδιά στο σχολείο μαθαίνουν να σχεδιάζουν γάτες και κάμπιες, αχλάδια και σαλιγκάρια αλλά, κατά περίεργο τρόπο, φαίνεται πως δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς να τα διδάξει να σχεδιάζουν χαμαιλέοντες. Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στην υπόθεση πως είναι πολύ δύσκολο να ζωγραφίσει κανείς ένα χαμαιλέοντα. Τίποτα πιο αναληθές απ' αυτό. Ο χαμαιλέων, απ' όλα τα ζώα, είναι το προσφορότερο για ζωγράφισμα. Δεν χρειάζεται καμιά ανησυχία για το είδος του κραγιονιού που θα χρησιμοποιήσετε° όποιο κι αν διαλέξετε, δεν μπορεί παρά να είναι το σωστό.
Κι αν ακόμα ο χαμαιλέων έρθει και σας κάνει παράπονα, «μα τι ιδέα ήταν αυτή να με ζωγραφίσετε μπλε ενώ εγώ είμαι κίτρινος», αρκεί να του πείτε «μα, αγαπητέ μου, αυτό είναι το χθεσινό σας πορτραίτο». Μπορείτε να πείτε ατιμωρητί κάτι τέτοιο, δεν διατρέχετε κανέναν κίνδυνο, ο χαμαιλέων αποκλείεται να θυμάται πως ήταν την προηγούμενη μέρα και συνεπώς θα προσπαθήσει ν' αλλάξει θέμα συζητήσεως.
Με λίγη δεξιοτεχνία μπορούμε να φιλοτεχνούμε το πορτραίτο ενός χαμαιλέοντα προκαταβολικώς. Ενεργούμε ως εξής: υποθέτοντας ότι ο χαμαιλέων θα πάει να καθίσει σ' ένα καρό τραπεζομάντηλο, ζωγραφίζουμε έναν καρό χαμαιλέοντα και μ' αυτό τον τρόπο είναι απίθανο να πέσουμε έξω. Μ' αυτό το σύστημα πάντως, δεν πρόκειται να 'χουμε κέρδη. Οι χαμαιλέοντες δεν συνηθίζουν να αγοράζουν τα πορτραίτα τους. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει: αδυνατούν ν' αναγνωρίσουν τον εαυτό τους.
Συμβαίνει και κάτι άλλο, πολύ δυσάρεστο: όταν σπάνια συναντιούνται δύο χαμαιλέοντες, σπανιότατα γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Ακόμη κι αν βρεθούν μαζί μια ολόκληρη ομάδα χαμαιλέοντες, είναι σαν να μη βρίσκονται καθόλου. Αυτός είναι ο λόγος που ο χαμαιλέων θεωρείται σπάνιο ζώο. Ωστόσο πρόκειται για ένα ζώο όμοιο με όλα τ' άλλα κι έχει τη θέση του στο πρόγραμμα μαθημάτων όπως ακριβώς και το σαλιγκάρι, η γάτα και η κάμπια.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς πως σαν πεθάνουν όλοι αυτοί οι γαλάζιοι, πράσινοι και ροζ χαμαιλέοντες, δείχνουν την ίδιαν ακριβώς όψη. Βαλμένοι σε μια γυάλα με οινόπνευμα, είναι όλοι τους ένα ομοιόμορφο, δυσδιάκριτο σταχτί.
from kapistri.blogspot.com http://ift.tt/2rp3JMQ
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου