Σημειωτόν επί Μακρόν

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Την εποχή του νεοφιλελευθερισμού, όπου «ρεαλισμός» ονομάζεται η μεταμόρφωση της προφανούς αποτυχίας σε επιτυχία. Στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης όπου...
«μεταρρύθμιση» αποκαλείται μια αόριστη διαδικασία κατά την οποία μια μικρή ομάδα προνομιούχων ελίτ πιέζει για πρόσθετα πλεονεκτήματα εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Την περίοδο της κατίσχυσης των χρηματοπιστωτικών αγορών που στο όνομα του κέρδους εκβιάζουν την «εσωτερική υποτίμηση» σε ολόκληρο το εύρος της οικονομίας, με την αναπροσαρμογή των μισθών προς τα κάτω, την σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και την ‘έξαρση της ανεργίας με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα - νέα πολιτικά φρούτα σκάνε στο προσκήνιο.
Πρόσωπα μακριά από τις συνήθεις κομματικές δομές, έξω από τις παραδοσιακές οργανωτικές διαδικασίες, σε απόσταση από τις γνώριμες ιδεολογικές φορτίσεις αλλά και τις εκάστοτε κρατικές ενισχύσεις, έρχονται να διεκδικήσουν με αξιώσεις την εξουσία. Δυναμικά. Ανεξάρτητα αν η αυτονόμηση τους από τις παραδοσιακές κομματικές πρακτικές τους ανοίγει την πόρτα σε προσωποπαγείς επιλογές και πέρα από τον αν η προβολή τους εξελίσσεται με την εφαρμογή των κατάλληλων συνταγών του επιδέξιου μάρκετινγκ και της αποτελεσματικής διαφήμισης, οι υποψηφιότητες τους αγγαλιάζονται με εμπιστοσύνη από μεγάλη μερίδα μιας κερματισμένης κοινωνίας.
Ζωντανό παράδειγμα ο νικητής του Α γύρου των Γαλλικών προεδρικών εκλογών Εμμανουέλ Μακρόν. Ένας κομψός, γοητευτικός, φωτογενής 39 χρονος του οποίου οι αερολόγες υποσχέσεις και η αντιφατική ρητορική σερφάρουν μεταξύ θολούρας και απολύτου κενού. Δεν είναι, βέβαια, ο πρώτος ή ο τελευταίος πολιτικός στο κόσμο που πορεύεται προς τα υψηλότερα πολιτικά αξιώματα με ασαφείς διακηρύξεις και έλλειψης προγράμματος. Ούτε αποτελεί βασικό του πλεονέκτημα το νεαρό της ηλικίας και μοναδικό του ατού ότι δεν έχει ποτέ πριν εκλεγεί σε καμία δημόσια θέση. Προνόμιο του είναι η απουσία πολιτικής εμπειρίας και η ιδεολογική του ανεπάρκεια η οποία μεταφράζεται σε “φρεσκάδα”, ικανή να κινητοποιήσει υπέρ του τον ήδη μπουχτισμένο ψηφοφόρο ο οποίος τα έχει δει όλα και υποστεί τα πάνδεινα από τους μέχρι τώρα πεπειραμένους πολιτικούς του ηγέτες.
Στη πραγματικότητα όμως ο Μακρόν δεν είναι κάτι το καινούργιο, πρωτότυπο και καινοτόμο. Δεν είναι μια προχωρημένη οραματικά, τεχνολογικά και επιχειρηματικά περίπτωση που αναμένεται να διευθύνει τη Γαλλία όπως ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ “τρέχει” το Φέισμπουκ. Ούτε φυσικά ενσωματώνει τις δεξιότητες ενός γαλλικού κλειδιού κατάλληλου να ξεβιδώσει τα σφιχτά μπουλόνια των κλαταρισμένων ελαστικών της γαλλικής οικονομίας. Συνιστά μάλλον ένα καλοτυλιγμένο πακέτο σωτηρίας ενός τρικλίζοντος συστήματος.
Μια συσκευασία - αντίδοτο στην αγωνία μιας ετοιμόρροπης εποχής, που εμπεριέχει όλα τα συστατικά του κυρίαρχου ιδεολογικού κοκτέιλ που αναμιγνύει τη «κεντροδεξιά» και τη «κεντροαριστερά». Αυτό, ωστόσο, δεν τον καθιστά αυτόματα μια νεοφιλελεύθερη προσωποποίηση του λεγόμενου συστήματος ούτε τον αναδεικνύει σε φιγούρα άψογης εξυπηρέτησης των ολιγαρχικών συμφερόντων, όπως θέλουν σώνει και καλά οι αντίπαλοι του Μαρξιστές ή Εθνικιστές, αδιάφορο. Η πιο σωστή, ίσως, προσέγγιση του είναι αυτή της εικόνας ενός προσαρμοστικού διαχειριστή του έργου «μία από τα ίδια». Της προβαλλόμενης εκδοχής ενός υποτιθέμενου πολιτικού αουτσάιντερ που με ισορροπημένες μεταρρυθμίσεις θα προωθήσει μια αμφιλεγόμενη ηθικοποίηση της δημόσιας ζωής προς όφελος της μεσαίας τάξης.
Προφανώς ο «ευρύχωρος λαϊκισμός» του αστού Μακρόν σε σχέση με το «δεξιό λαϊκισμό» της Λε Πεν αλλά και τον “αριστερό λαϊκισμό” που εκπροσωπεί ο Μελανσόν, δεν αποτελεί τη γέφυρα που θα υπερβεί το χάσμα των ταξικών αντιθέσεων στη σημερινή Γαλλία, ούτε φυσικά θα μετριάσει την απόσταση μεταξύ των κερδισμένων και των χαμένων της παγκοσμιοποίησης. Η “ανεξάρτητη” υποψηφιότητα, όμως, ενός πρώην υπουργού Οικονομίας και Βιομηχανίας στη κυβέρνηση Βάλς , άλλοτε ανώτατου κρατικού υπαλλήλου και τέως στελέχους της τράπεζας Ροτσίλντ είναι μια χρήσιμη και πολιτισμένη σταθερά για το παραδοσιακό Γαλλικό κατεστημένο.
Το οποίο τραμπαλίζεται μεν άτσαλα αλλά δεν είναι και πρόθυμο να “τινάξει τα πέταλα” παραδίδοντας τη πολιτική διαχείριση μιας μεγάλης Ευρωπαϊκής χώρας σε μια μισαλλόδοξη και ξενοφοβική υποψηφιότητα σαν αυτή της Λε Πεν. Προτιμά τη πρόκληση να υιοθετήσει ένα εκτυφλωτικά έξυπνο προϊόν της ελίτ των καλών ιδιωτικών σχολείων και των χρηματοοικονομικών επιχειρήσεων με τη χαρακτηριστική αλαζονεία των μανδαρίνων του δημόσιου τομέα, παρά να μπλέξει με την εφιαλτική, αναχρονιστική και διχαστική ακροδεξιά.
Σαφώς και δεν αρκεί μόνο η στήριξη του κατεστημένου ούτε η επίκληση των νέων προσώπων που θα δώσουν νέα ώθηση στο ευρωπαϊκό του σχέδιο, για να εκλεγεί πρόεδρος ο Μακρόν. Χρειάζεται τη ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη καθώς και τη βοήθεια των μηχανισμών του πολιτικού φάσματος που εκτείνεται από του συντηρητικούς ως τους σοσιαλιστές. Ήδη στο δρόμο προς το Ελιζέ αποσιωπά κάθε σημειολογική αναφορά που σχετίζεται με τα κόμματα που τον αβαντάρουν στις προσεχείς κάλπες ενώ με σύνεση υποβαθμίζει την στήριξη προς το πρόσωπο του που έχουν εκφράσει τόσο οι Βρυξέλλες όσο και το Βερολίνο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν επαγγέλλεται κάποια μεγάλη ή προοδευτική αλλαγή αλλά μπορεί να συσπειρώσει τη πλειονότητα των ψηφοφόρων που δεν επιθυμούν την περεταίρω οπισθοδρόμηση της χώρας τους σε συνθήκες επιδιωκόμενης διάλυσης της Ε.Ε.
Από αυτή και μόνο την άποψη μπορεί στην πρώτη του απόπειρα για αιρετό αξίωμα να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας προκαλώντας ένα μικροσεισμό στις μέχρι σήμερα εκλογικές αναμετρήσεις όπου παραδοσιακά αναμετρούνταν οι εκπρόσωποι, συνήθως, των δυο μεγάλων κομμάτων. Φυσικά ο ίδιος, παρότι θετός παππούς επτά εγγονιών, λόγω ηλικίας με δυσκολία θα ενσαρκώσει από τον προεδρικό θώκο μια πατρική φιγούρα για όλους του Γάλλους. Ωστόσο αχνοφαίνεται μια ελπίδα για την διατήρηση της ενεργής σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης μια και με την βιωματική εμπειρία του με μεσήλικες κυρίες αναμένεται να γοητεύσει και τη συνομήλικη της συζύγου του Άνγκελα Μέρκελ. Αλλά και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί άμεσα και εξ εφόδου αλλά με βήματα σημειωτόν.
Πηγή:.matrix24.gr

from kapistri.blogspot.com http://ift.tt/2pkqekC
via IFTTT